söylenecek sözlerim vardı ama aklıma gelen her seferinde aynı şarkı oldu.
A benim dilsiz dillerim, a benim sessiz ellerim...
susmam işe yarar sandım. özlenirim sandım.
yanılmışım. yokluğum öyle çok da korkunç değilmiş.
benim sandığım yürekler bana ait değilmiş.
kaçmak için çabaladığım her hata, hep başa saran bir film gibi karşıma dikilmiş.
o gözlere bakmak istemiyorum artık.
bakacak gücüm kalmadı ki.
her umut içimi yakar oldu. umut etmek de istemiyorum ben öyleyse.
yoruldum beklemekten, özlemekten...
gelmeyecek sevmeyecek biliyorum.
insan bildiği halde neden reddeder???
09.08.2006
kelebeklere özenen bir tırtıl... kaybolmuş bir kız çocuğu...
1 yorum:
insanlar acımasız farkındalığı hiçbir zaman kabul etmezler . ne usun susuşlar anlatabilir , ne sonsuz kaçışlar. ne zamanki , boş bir odadaki çıplak bir lamba kadar yalnız kalıyor ozaman anlıyor insan kendi kendini dipsiz bir kuyuya attığını . anlıyorsun ki ozaman , seni düşünen kimse kalmadı...
Yorum Gönder